Dag 8
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René
30 September 2017 | Verenigde Staten, Grand Canyon Village
Dag 8 Grand Canyon Village- Dessert View 50 km
Om 06.15 schrik ik wakker... verslapen? Oh nee we hebben een chill dagje.
Slechts een km of 50 hebben we te doen. Via de supermarkt rijden we de camping af ivm de aanwezige WiFi. Snel het blog versturen en de berichten checken. Binnen 5 minuten fietsen we opeens langs de rand van de Grand Canyon.... ik word er even helemaal stil van en het emotioneert me ook een beetje. Hier kom ik voor en ik voel een vreemde rust over mee heen komen, alsof ik thuiskom.
Ik gedachten verzonken staar ik lang naar dit enorme schouwspel. Onvoorstelbaar groot! Foto's worden genomen en dit blijft de rest van de dag zo doorgaan.
Het geeft een raar en nietig gevoel om als klein mens langs dit natuurverschijnsel te fietsen wat al miljarden jaren bestaat. Zullen Trump en Kim Jung un hier verandering in brengen?
We stoppen onderweg verschillende keren om opnieuw met verbazing te kijken naar het steeds veranderende cayonland.
Als we op de camping aankomen checken we zelf in wat gebruikelijk is op dit soort campgrounds. Eddy kraait alweer over de hele camping dat hij korting heeft met zijn 68 jaar !! Niemand die het gemist heeft vermoed ik.
Na het opzetten van de tent en een opfrisbeurt ( er zijn wederom geen douches)
vertrekken we naar de winkel 500 meter verderop.
Verder dan bier en wat chips komen we niet dus de maaltijd van vandaag bestaat uit onze uit Nederland meegebrachte gevriesdroogde outdoor maaltijd. Cashewnoten Nasi.... water er op, zakje dicht en na 8 minuten is de maaltijd klaar. Uit ervaring weet ik dat het nog goed smaakt ook.
Vanuit de winkel fietsen we naar de rand van de Canyon om daar in alle rust een blikje bier open te trekken en ons te verbazen over dat we hier mogen zijn en nog wel op de fiets ook. Vooruit we nemen nog één, omdat het kan!
We eten op tijd om de zonsondergang te kunnen bekijken in de Canyon. Intussen zijn Will and Jill naast ons komen staan. Ze vroegen of we de plek met hun willen delen want de camping is vol. Nou hun camper past er makkelijk bij dus geen probleem. We weigeren het aangeboden geld en als dank komt Jill met haar laatste Guadeloupe meloen aan ( met pijn in haar hart want ze zijn verrukkelijk) en nog een paar müsli repen. Will voorziet onze telefoons van stroom en wat local info en horen nu ook de roep van de mannetjes eland. Zonsondergang in de kloof is echt prachtig en we zijn daar niet alleen merken we en het is een magisch schouwspel van kleuren.Ik denk aan thuis en mis ze!
Tja...
Om 06.15 schrik ik wakker... verslapen? Oh nee we hebben een chill dagje.
Slechts een km of 50 hebben we te doen. Via de supermarkt rijden we de camping af ivm de aanwezige WiFi. Snel het blog versturen en de berichten checken. Binnen 5 minuten fietsen we opeens langs de rand van de Grand Canyon.... ik word er even helemaal stil van en het emotioneert me ook een beetje. Hier kom ik voor en ik voel een vreemde rust over mee heen komen, alsof ik thuiskom.
Ik gedachten verzonken staar ik lang naar dit enorme schouwspel. Onvoorstelbaar groot! Foto's worden genomen en dit blijft de rest van de dag zo doorgaan.
Het geeft een raar en nietig gevoel om als klein mens langs dit natuurverschijnsel te fietsen wat al miljarden jaren bestaat. Zullen Trump en Kim Jung un hier verandering in brengen?
We stoppen onderweg verschillende keren om opnieuw met verbazing te kijken naar het steeds veranderende cayonland.
Als we op de camping aankomen checken we zelf in wat gebruikelijk is op dit soort campgrounds. Eddy kraait alweer over de hele camping dat hij korting heeft met zijn 68 jaar !! Niemand die het gemist heeft vermoed ik.
Na het opzetten van de tent en een opfrisbeurt ( er zijn wederom geen douches)
vertrekken we naar de winkel 500 meter verderop.
Verder dan bier en wat chips komen we niet dus de maaltijd van vandaag bestaat uit onze uit Nederland meegebrachte gevriesdroogde outdoor maaltijd. Cashewnoten Nasi.... water er op, zakje dicht en na 8 minuten is de maaltijd klaar. Uit ervaring weet ik dat het nog goed smaakt ook.
Vanuit de winkel fietsen we naar de rand van de Canyon om daar in alle rust een blikje bier open te trekken en ons te verbazen over dat we hier mogen zijn en nog wel op de fiets ook. Vooruit we nemen nog één, omdat het kan!
We eten op tijd om de zonsondergang te kunnen bekijken in de Canyon. Intussen zijn Will and Jill naast ons komen staan. Ze vroegen of we de plek met hun willen delen want de camping is vol. Nou hun camper past er makkelijk bij dus geen probleem. We weigeren het aangeboden geld en als dank komt Jill met haar laatste Guadeloupe meloen aan ( met pijn in haar hart want ze zijn verrukkelijk) en nog een paar müsli repen. Will voorziet onze telefoons van stroom en wat local info en horen nu ook de roep van de mannetjes eland. Zonsondergang in de kloof is echt prachtig en we zijn daar niet alleen merken we en het is een magisch schouwspel van kleuren.Ik denk aan thuis en mis ze!
Tja...
-
30 September 2017 - 18:46
Janny Hofman:
Heerlijk om jouw verslagen te lezen René.
In 1980 heb ik de Grand Canyon van Yellowstone Park mogen aanschouwen. Niet te tippen An de echte. Maar toch .. ken beetje het gevoel.
Geniet er van! -
30 September 2017 - 21:04
Rike:
Wat is de Grand Canyon overweldigend hé! Dat jij daar nu op de fiets bent... ik was er twee keer en dan met een auto, vond dat al zo'n belevenis. Die enorme afstanden in dat land waar alles te groot lijkt. De natuur maar ook die supermarkten met alleen al die te grote pakken melk zoals alles in grootverpakking daar. Goed dat er af en toe Starbuck koffie is trouwens!
Veel plezier verder! -
01 Oktober 2017 - 18:28
Peter Van Laar:
Zo, heb er eindelijk tijd voor om met een zekere jaloersheid ( want op een steiger staan werken in Groningen is toch heel wat anders) te reageren.
Dag een begon al goed voor jullie, bijna te laat voor het vliegtuig, en zo hoort het ook, houd de spanning er tenminste een beetje in en een goed begin voor je verhaal toch?
Las Vegas uit rijden en dan veel junken, hoeren en door ander gespuis omringt te worden geeft mij toch een horor gevoel, beetje The Living Deads die langzaam op je af komen schuifelen.
Omkeren dus, heel verstandig.
Maar ja dan kapt Garmin er mee en overgeleverd te zijn aan Eddy's richting gevoel is nou ook niet het veiligst.
Dus even opgezocht hoe hem weer aan de praat te krijgen.
Garmin, later we van hem een haar maken, Garmen dus, heeft drie knopjes, twee onder en een boven ( bij de real live Garmen is het precies anders om). 10 seconden bovenste aan uit knopje ingedrukt houden en er komt weer leven in Garmen. Niet aan alle drie de knopjes komen dan slaat ze op hol, ha ha. Ach ja beetje vunzig mag het soms wel zijn en het doet je gelijk even denken dat je maar een eenvoudige bouwvakker bent.
Aber; toch blijven ze een wat maf die Amerikanen, veel groot en zoetigheid en slappe koffie natuurlijk, een getuigenis van hun smaak.
Ik moet je zeggen Rene, en ik geef het niet graag toe, dat je het weekdier in mij toch een beetje wakker hebt gemaakt. Ik lees namelijk jou schrijfsels voor aan Jeannette, die er erg van geniet, en op punt aan gekomen dat je toch lichtelijk geomood wordt door al dit natuurschoon, trots op Lieke bent en aan huis denk, slaat mijn stem toch een beetje over en moet ik een klein brokje weg slikken. Ga lekker door zo ja, maak maar een echt weekdier van mij.!
Eddy is ook wel top zeg, lekker kleppen, zin in alles en goed kunnen koken etcetera, goeie reis maat.
NORMALITER, of is het hectoliter of deciliter, ik weet het niet meer( dit is voor insiders) zou je nu bij mij op de steiger staan lekker schilderen, maar ik gun je dit reisje en alle belevenissen met liefde. Fiets en schrijf zou ik zeggen.
En oh ja. Alle vrienden van Rene is het geen goed idee om Renee te sponsoren zo dat hij ieder jaar weer een grote tocht kan doen en wij dan voor ons zuur verdiende geld prachtige verhalen terug krijgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
