Dag 7

Op tijd opgestaan en een uitgebreid ontbijt genuttigd. De zon schijnt en ik heb er zin in. Ik hijs mijn tassen aan de fiets,schuif twee volle bidons in hun houder en fiets onwennig de parkeergarage onder het hotel uit.
De Garmin wijst me in zuidelijke richting en al gauw fiets ik Bretten uit. Het is vanaf nu gedaan met vlakke etappes.De route gaat al snel richting het bos, tussen Bretten en Pforzheim. Over een redelijk fietspad fiets ik langs grote machtige eiken. De jonge scheuten zijn fris groen en met de zon die tussen het bladerdak doorschijnt is het een mooi gezicht. Af en toe kom ik langs een huisje waar Hans en Grietje in kunnen zitten. Door dit gegeven komt het deuntje van 'maar in het bos daar zijn de jagers' in mijn hoofd en ik zing (in mijn hoofd) uit volle borst mee. Er zijn mensen geweest die wel eens gezegd hebben,die rené is gek en ik begin te geloven dat ze gelijk krijgen........het liedje blijft me helaas een hele tijd bij. De nog niet warmgefietste benen staan in brand van de steile en pittige klimmen door het bos. Tegen de tijd dat ik eruit ben is al één bidon bijna leeg en hangt mijn tong in het voorwiel. Tjemig, ik lijk Geesink wel in de Giro...
Terwijl ik dit verhaaltje tik hoor ik een raar geluid en kijk naar buiten..... Wacht even, ik moet mijn onderkaak van de grond halen want het is wit buiten.... Dikke hagelstenen vallen uit de lucht! Oei oei dat word nog wat.
Goed, verder met de trip. Onderweg koop ik koffie voor onderweg en een chocoladebroodje bij een bakker. Het koffiebekertje met deksel past precies tussen de drager achterop de fiets. Ik besluit door te fietsen en in een rustige omgeving te stoppen wat buiten het stadje lukt. In de zon en rust nuttig ik mijn aankopen.
Wat is het toch lekker dit!
Ik fiets nu over de würmtalradweg langs het mooie riviertje de Würm. Echt prachtig. Door het würmtal gaat het verder richting het Naturpark Shönbuch. Tübingen komt in zicht en heb dit uitgekozen om te overnachten. Als ik om 15.00 het stadje binnenrol overvalt me de drukte van alle toeristen. Bah, hier heb ik geen zin in. Het stadje zelf is prachtig maar voor mij nu te druk. Ik besluit door te fietsen maar realiseer me gelijk dat ik de beklimming van de Schwäbische Alp voor de kiezen krijg. Volgens de routemaker de zwaarste etappe van deel 1( tot Bregenz) 400 extra hoogte meters is het gevolg. Het zal wel aan mijn klimkapaciteiten liggen maar zelfs op het eind van een toch al niet vlakke dag vind ik mijn