Andalusië dag 2

Andalusië dag 2

Als de wekker gaat zeg mijn lijf, nu ff niet. Dit komt mede door het geluid wat Peter produceert s’nachts. Geroggel, geratel gesnurk en af en toe een schreeuw.

Uiteindelijk staan we op en spoeden ons naar het uitgebreide ontbijt wat ons door booking.com was toegezegd. Nou…. Twee plakken toast met de rare combinatie van 3 kuipjes boter en 1 marmelade. Kopje ( goeie) espresso erbij en succes er mee.

Na onze fietsen uit de binnenplaats te hebben gehaald hangen we de tassen er aan en steken twee volle bidonnen in de houders. Navigatie aan en we trappen hem aan.

Het is koud vanochtend. Het heeft gevroren en de grond tussen de olijfbomen is wit.

Onder weg schieten er een aantal eekhoorns en een tiental herten voor de fiets de weg over. Mooi hoe deze dieren in de rustige omgeving van Andalusië rondlopen.

We doen inkopen in het eerste dorp wat we tegenkomen en de verzameling voedsel die gekocht is zou op een gemiddelde school niet misstaan hebben. Alles wat maar enigszins suiker, chocola, of vet bevat beland in het mandje. Lang leve de cholesterol verlagers.

We proppen ieder een kilootje of 5 voedsel in onze tassen en direct na het dorp begint de grootste klim van de dag. 8 km lang 8% omhoog…..

Dat betekend in ieder geval 1.5 uur afzien. Ik hark mezelf naar boven met iets wat op een cadans lijkt.

Eenmaal boven ontvouwd zich een prachtig landschap en ik stop bij het uitzichtpunt om te wachten op Peter.

Een paar oude Spaanse mannen schuifelen langs mijn fiets en vragen electric? In mijn beste Spaans zeg ik volmondig NO…

Wat een verstand zeg. Het spaans gaat me steeds beter af als je je tong half uit je mond laat hangen en probeert te slissen met een spleet waar Pussycat dol op zou zijn. Ik zet de percolator klaar en eet alvast wat.

Peter komt 20 minuten later boven en mompelt iets van kutberg godverdomme…

Samen drinken we verse koffie en lunchen boven op Puerto de las Palomas op 1290 meter hoogte.

En dan komt het toetje…afdalen. Wat is dit toch een beloning.

De rest van de dag is best afzien. Het gaat flink omhoog en naar beneden. De omgeving bestaat uit hellingen met olijfbomen. Niet honderden, niet duizenden maar ontelbaar veel en ooit moeten die bomen leeg omde olijven ergens ter wereld te verkopen? Ondertussen begint mijn fiets begin steeds meer te piepen en het blijkt de getande riem te zijn. Ik heb geen ketting meer maar een fraaie ‘Gates beltdrive’. Aan de buitenzijde van mijn voorblad zit een randje en daar wrijft ie lekker tegenaan en bij iedere trap volgt een vreselijke skwriek.

Ook de achterrem moet bijgesteld worden. Zo kan ik geen twee weken fietsen, ik word gek.

We besluiten vandaag wat minder kilometers te maken want de vele klimmetjes hakken er in met een fiets inclusief tassen van zo’n 33 kilo.Ik boek een hotelletje in Huesa. Verder fietsen heeft ook geen zin want in de komende km is geen hotel te vinden. Tophotel met een jonge uitbater die er wat van wil maken. We hebben een heerlijke kamer en drinken een bier met de daarbij horende tapas. Erg fijn dit. Ondertussen schroef ik mijn trapas los en stel het in een keer of 7 af tot ie goed staat en niet meer aan slijt. De rem volgt en alles werkt weer naar behoren.

We eten In het bar gedeelte alwaar een tiental noeste kerels al een tijdje staan te drinken en ze moeten steeds harder roepen om elkaar verstaanbaar te maken. Daar bovenop speelt de radio en als kers op de taart een bandje met KEIHARDE vogelgeluiden. De akoestiek is niet best en we moeten meedoen in het volume om een gesprek te kunnen voeren.

Het eten is fantastisch en na de maaltijd strompelen we met onze vermoeide benen de trap op naar onze kamer. Slapen is alles wat we willen.

Buenas noches