Dag 21

Een beetje spijt had ik wel vanmorgen... Het is de hele avond en nacht droog gebleven en had dus wel op het mooie plekje kunnen gaan staan aan het Lago di Bolsena. Maar goed het is niet anders. Per slot van rekening kun je ook niet alles weten en dat moet je ook niet willen ook!
En om die reden zit ik in een B en B, waar ik heerlijk kan douchen en alle elektrische apparaten kan opladen. Vooral de gps is van levensbelang. Tot nu toe heb ik daar geen problemen mee gehad, qua opladen dan.
Ik doe mijn kamerdeur van het slot en dat zal het teken wel zijn want zuster 1 komt gelijk uit haar hol.
Ik ga naar beneden en zie een uitgebreide ontbijttafel staan. Poepoeh denk ik, die heeft er werk van gemaakt. Ik denk dat je met 6 man nog genoeg te eten had. Ik neem plaat aan de lange kant van de tafel waar een bordje staat. Zus 1 komt al ratelend aan het hoofdeind zitten. Hmmm ik had gehoopt op een rustig ontbijt. Ach ik baal ook wel een beetje dat ik de taal niet spreek want ze doet wel haar best. Na een kwartiertje komt zus 2 erbij en goddank die spreekt een paar woorden Engels. Als ik me niet vergis zie ik dat de tweelingzusjes zelfs de snor en baardharen op dezelfde plek hebben....als zus 2 een aangrenzende deur open wil doen komt er een hele bos sleutels uit haar schort net als zus 1 er eentje heeft. Ik begrijp niet waarom ze zo panisch zijn over binnendeuren want alles gaat gelijk weer op slot. Als de tussendeur opengaat spiek ik of ik toch niet twee bezems zie staan maar ontdek niets. Een Nimbus 2000 of zo.
Ik eet ietwat ongemakkelijk mijn crackers op en neem nog wat koffie. Er is tenslotte toch genoeg. Als ik klaar ben en op wil staan, moet ik beslist ook wat voor onderweg meenemen. Nah erg vriendelijk! Ik ga naar boven om mijn tassen in te pakken en loop weer naar beneden als ik klaar ben. De dames staan al op wacht, ieder met een sleutelbos. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er wel 20 sleutels per bos aanzitten.
De één pakt een achtertas en de ander een voortas. Ik pak de tassen aan en klik ze aan mijn fiets. Als ik weer kijk hebben ze de bidons en andere tassen ook al in handen. Verrast pak ik alles aan en ik krijg nog een folder van de omgeving en een briefje met mailgegevens voor als ik weer wil komen. Dan kan ik zo reserveren zeggen ze.
Ik betaal en schud beide zussen de hand, ja inderdaad haren op de zelfde plek... Ik fiets weg en kijk halverwege om en daar staan ze nog te zwaaien. Ik bedenk me dat ze erg aardig en behulpzaam zijn geweest. Jammer van de taal.
Wat ik bij de Bodensee niet zag maar nu wel is het rimpelloze water van het Lago di Bolsena.
Tot over 5 week denk ik. Gelukkig zijn de benen wat opgeknapt, waar ik op de korte steile klimmetjes gisteren nog op de triple moest, fiets ik nu op het binnenblad omhoog. Rond 10.30 stop er een tegemoet komende VW Polo en de pooier gooit de eerste dame van lichte zeden uit zijn auto. Giebelend nemen de andere twee dames op de achterbank afscheid of wensen haar een goede dagomzet. Brr moet er niet aan denken. Kennelijk is het hier wel gewoon want vorig jaar stonden de dames rond Siena. Maar toen was het zomer. Nu is het met 32 graden ook niet koud te noemen. Terwijl ik snel doorfiets kijk ik op mijn gps die aangeeft dat ik op de Strada de Flaminia fiets die ik maar omdoop tot Strada de Glamidia. Rond de middag kom ik bij het Lago di Vico en dit vulkanische meer is aanzienlijk kleiner dan Bolsena.
Ik besluit echter om niet op de camping te gaan staan omdat het nog te vroeg is en heb morgen dan nog 91 km te fietsen. Eigenlijk wil ik rond 13.30 op het st. Pieterplein staan dus trap nog even door. Onderweg word ik aangemoedigd door groepen wielrenners, lachende en klappende mensen in dorpjes en ze zwaaien alsof het koningsdag is... Lachend door dit alles zwaai ik terug en bedenk me dat dit bij ons niet zo snel voorkomt.
Ik eet rond 13.30 en de oude kelner valt bijna om als hij me vraagt waar ik gestart ben met fietsen. Hij klopt op mijn schouder en fluit tussen zijn tanden. Bellisimo zegt hij......
Een ander Italiaans koppel vergaapt zich aan mijn fiets die ze erg mooi vinden.
Als ik s'middags op zoek wil naar een overnachtingsplek kom ik niets tegen.vanmorgen één en al B en B, en ook agritourismo's maar nu helemaal niets. Ik fiets maar gestaag door want iedere km die ik nu maak hoef ik morgen niet meer te doen.
Als ik bij het dorpje Sacrofano kom heb ik hoop. Ik fiets naar het centrum maar tref daar twee Belgen die net het hele dorp zijn doorgefietst. Niets te vinden is de conclusie. Nou, dat scheelt zoeken. Ik stap weer op en klim het dorp uit. Op momenten dat je het niet verwacht zie ik op een gevel een paar km verderop een B en B staan. Hopend op een plekje bel ik aan, en er is plek. De elektrische poort gaat open en ik mag naar binnen. Ik fiets door een mega tuin met cipressen richting de casa. De tuinman kijkt even op en gaat verder met zijn werk. Tjemig denk ik, dit zal wel een dure overnachting worden. De drie grote zwarte rotweilers komen met de kam omhoog naar me toe lopen. Ik kijk ze niet aan en negeer ze maar een beetje. De vriendelijke gastheer laat me de kamer zien als ook de keuken die erbij zit. Compleet met alle denkbare luxe en gevulde koelkast. Hij wil 40 euries hebben voor een nacht en bedenk me geen tweede keer. Man, wat weer een plekje.
Ik eet s'avonds op mijn balkon en voel me een koning te rijk. Morgen moet ik nog rond de 35 km fietsen en kan dus een beetje uitslapen. Ik ben van plan om morgenvroeg mijn fiets een beetje schoon te maken, en rustig richting mijn afspraak om 13.30 te fietsen. 3 weken zonder Liek is wel lang genoeg geweest bedenk ik me. Natuurlijk mis ik de kids ook !!!en dit alles is gelukkig wederzijds.

Ciao