Dag 23

Dag 23 Glenndale-Springdale
De dag beginnen met een warme douche om weer warm te worden, tja. De handdoek hang ik te drogen over de fiets en 15 minuten later is hij zo hard geworden als een plank. Vorst.... ik knak hem een paar keer om hem ietwat passend in de tas te krijgen.
Er wacht een mooie dag. National park Zion. Dus vroeg op de fiets en trappen.
Het eerste deel gaat naar beneden en dat betekend de benen stil, en dus kou. Ik kijk op de Garmin en zie waarom mijn vingers en tenen aanvoelen als ijspegels. -6 zie ik staan.
Na een paar km stoppen om de warmte weer in de ledenmaten te krijgen. Met de handen onder de oksels staan we langs de kant. Brrrr....
Na een km of 12 komen we bij Thunderbird restaurant en we duiken naar binnen. Koffie! Ontbijt! En vooral warmte!!
Als we later buiten komen is het al wat aangenamer en een uur later fietsen we we weer in de zon met een lekkere temperatuur. De verschillen zijn groot en binnen twee uur is het weer heerlijk warm. De beenstukken kunnen weer uit, als ook de donsjas.
Zion bereiken we snel en ook dit park is prachtig. Foto's maken we weer in overvloed.
Als we bij het tweede tunnel aankomen blijkt dat we er niet door mogen met de fiets...! Huh? En nu? De dame parkwachter blijkt Amerikaans stug en onverbiddelijk. Eddy ontploft zowat en probeert natuurlijk tevergeefs iets van een doortocht te forceren. But we are from The Netherlands.....on a bike..... and we have a light on our bike Zoals ik verwacht had blijft het antwoord, nee. En nu, vragen we haar?
Je moet maar een lift vragen aan iemand met een pick-up dat doen de fietsers wel vaker... jemig wat een gedoe voor een tunneltje van 1.6 mijl.
Ik loop de rij auto's af en terwijl Eddy nog aan het stoeien is met de parkwachter ( pfff) heb ik al een vrijwilliger die wil helpen. Kijk dat schiet op!
Wat volgt is een ritje achter in de pick up en hup aan de andere kant de tassen er weer op en we kunnen weer. Eddy moppert nog steeds.
We dalen steeds verder af en komen in het dorp waar we moeten zijn. We waren al gewaarschuwd door een stel die we gisteren hadden ontmoet en vanmorgen weer tegenkwamen. Het is een gekkenhuis daar... nou dat klopt! Het zijn inderdaad veel mensen in het park en we hebben geen zin om in ganzenpas door het park te moeten lopen en zoeken de camping op, en boeken de laatste plek. Bingo!
Er volgt een gebruikelijk tafereel met tent opzetten, luchtbed opblazen, slaapzak klaarleggen en het dorp in voor de boodschappen.
Pasta pesto word het met een yoghurtje na. Daarna koffie met chocola. Wat een feest....
Morgen wachten er 132 km op ons en Eddy huivert nu al. We hebben voor de zekerheid alvast een motel geboekt om daar morgen op een lekker bed te kunnen ploffen, de laatste met twee aparte bedden.....