Dag 10

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan want de konninginnerit staat voor de deur, of heet dat tegenwoordig koningsrit? Whatever! Ik ga richting ontbijtzaal want mijn maag knort.
Ik pak twee bolletjes die ik beleg met kaas en honing. Verder een bakje met quark met muesli, een gekookt ei, een schaaltje vers fruit en een bekertje vruchtenquark, een glas jus en een känchen koffie. Zo dat moet genoeg zijn voor de klim die komt nl. De Arlbergpas.
Ik stap om 08.20 op en moet gelijk al aan de bak. Niet dat ik gelijkw aan de voet van de pas sta maar het voorland is bepaald niet vlak.
Ik verdeel mijn krachten want ik weet niet precies wat gaat komen. Ja op de racefiets weet ik redelijk bergop te komen maar met deze fiets incl. bagage is nieuw.
Ik rijd door het smalle Klostertal dieper de bergen in. Ik ben nu geheel omringd door bergen met sneeuw. Bij het dorpje Dalaas stort een grote waterval een tiental meters naar beneden.
De weg stijgt eerst nog 7% maar later loopt dat op naar 10%. Ik hark mijzelf omhoog. Behalve duwen op de pedalen trek ik ze door de klikpedalen ook weer omhoog. Op de steilste stukken gaat het niet harder dan 7 a 8 km per uur, maar het geeft niet want ik kom er zo ook wel. Ik heb geen haast tenslotte en wil genieten van elk moment die de alpen mij bied.
Eindelijk kom ik boven nadat ik onderweg een groot rood hart van mijn regenjack in de sneeuw heb gemaakt. Van mijn beenstukken maak ik links en rechts een A en een R en maak een foto. Als blijk voor mijn liefde voor Liek!
Boven op de pas eet ik een hotdog en drink een cola om de suikers weer aan te vullen. Terwijl ik mij klaarmaak voor de afdaling zoek ik een slachtoffer om een foto van mij te maken bovenop de pas. Die dient zich aan naar wat later Wil blijkt te zijn.
Wil maak een foto van mij en ik maak er eentje voor hem. We kletsen wat en we nemen afscheid. Hij fietst ook naar Rome.....
Ik volg zijn voorbeeld niet veel later. De banden gonzen weer en stuur mijn Koga Worldtraveller snoeistrak naar beneden. Man wat gaat dit lekker. Door de Gps op mijn stuur overzie ik alle bochten die komen en het asfalt is strak en droog. Daardoor durf ik ganz löcker naar beneden te suizen. Ik zie later op mijn kamer bij het uitlezen van de gps dat de topsnelheid 83.89 km per uur is geweest..... Oei en oeps.....
Voelde minder hard aan Liek echt waar.....
Wat volgt is een afdaling door het dal waar ik lichtjes moet bijtrappen want het gaat nog steeds heerlijk naar beneden. Onderweg tref ik Wil weer, die zijn windjack uitdoet omdat het te warm is. Hij heeft gelijk de temperatuur is heerlijk en merk aan mijn gezicht dat ik licht verbrand ben. Morgen maar ff smeren voor die tijd ! Ik fiets verder over de Via Claudia Augusta een oude Romeinse weg die ze in delen weer hebben opgeknapt.
De weg loopt van Augsburg naar Ostiglia ( aan de Po) en naar Altino bij Venetië. Ik eindig na 82.4 km bij het plaatsje Ried alwaar ik een kamer vind bij een tandenloze oude dame........
Vlug sluit ik mijn deur.....!
S'avonds loop ik naar de plaatselijke italiaan voor de nodige koolhydraten want morgen moet ik nog over de Norbertshöhe en over de Reschenpas.
Als ik de eettent binnenloop zie ik opeens een bekende zitten. Na dik 50 km zit Wil aan een tafeltje een enorme pizza naar binnen te werken. Hij vraagt of ik bij hem kom zitten en we hebben een gezellige tijd met veel ( fiets) verhalen.
Nu plop ik nog een biertje open op mijn kamer en ga dan slapen. Morgen wacht weer een zware dag.
Greetz.