Dag 11

Vanmorgen werd ik wakker in een leeg huis. De gastvrouw was naar de kerk maar had mijn ontbijt al klaargezet.
Nadat ik alles op had en mijn tassen ingepakt had, trok ik mijn regenjas aan om weer de regen in de gaan. Vandaag de laatste van de passen nl. Norbertshöhe en de Reschenpas.
Ik fiets vanuit Oostenrijk, Zwitserland binnen om een druk stuk weg te omzeilen. Na 1,5 uur ben ik weer terug in Oostenrijk. Ik moet gelijk aan de bak want de pas begint direct na de grensovergang. In een mooie gelijkmatige klim fiets ik de 7% van de pas omhoog. Ik blijf mooi in mijn ritme en trap gestaag door. Tot zo'n 3 kilometer onder de top van de Norbertshöhe gaat de regen over in sneeuw.... Allemachtig ben ik daarom in het voorjaar weggegaan? Met vreselijk koude handen kom ik boven waar ik mijn jack nog verder dichtrits en begin aan een kleine afdaling om vervolgens de Reschenpas over te gaan. Ik moet geconcentreerd remmen en sturen want het is koud, heel koud, en nat op de weg. De temperatuur op de garmin geeft 1 graad aan maar met de rijwind erbij voelt het veel erger.
Ik trap door en kom uiteindelijk op de Reschenpas uit. Onderweg naar boven tref ik twee hollandse dames ( met gebit) die net als ik naar Rome fietsen. Ze doen het iets rustiger aan qua tempo maar komen ook boven en net als ik erg verkleumd. Samen drinken we koffie en praten over het weer. We maken buiten nog foto's van elkaar in de sneeuw voor het thuisfront. Zelfs de serveerster en kok komen buiten foto's maken....
Het is intussen rond 12.00 en nu we toch in italië zijn (de pas ligt op de grens) bestel ik een bord spaghetti bolognese.
Rond13.20 is het droog en we gaan het weer wagen. Samen vertrekken we, maar ik laat de dames al snel achter me... Ze gaan me te langzaam. Al snel begint het weer te regenen en dat blijft het bijna doen totdat ik stop. Mijn plan was om in Merano uit te komen maar dit lijkt nog ver weg. Ik heb er slechts 40 km opzitten en Merano is nog 80 km.
De lucht is grijs en er is nagenoeg niets te zien door de mist. Ik besluit om tijd goed te maken. Ik neem een tijdrithouding aan leg de ketting op de grote plaat en zet aan. Een uur lang geeft de teller 30 tot 34 km per uur aan en het schiet op. Normaal zonde om zo hard te fietsen maar het is dan ook geen mooi weer!
Onderweg zie ik dikke sparren en dennen wit geworden van de sneeuw statig in de bossen staan. Nog niet zo lang geleden waren ze groen. Ik passeer een bordje wat aangeeft dat je hier de Stelviopas op kan, maar laat het aan me voorbij gaan. Merano komt binnen bereik. Ik fiets constant langs de rivier de Adige en het is een mooi gezicht.
Dan dient Merano zich plots aan. Blij dat ik toch nog 127 km heb kunnen afleggen ga ik via toeristenkantoor om te kijken waar ik een slaapplaats kan vinden.
Het lukt weer. Op mijn hotelkamer laat het bad vollopen voor een welverdiende traktatie.
Morgen word het vast beter hou ik me voor.

Ciao